หลวงพ่อครื้น อมโร  มีนามเดิมว่า ครื้น ศรีบัวทอง เกิดที่ ตำบลบางใหญ่ อำเภอ บางปลาม้า จังหวัด สุพรรณบุรี ในวัยเด็ก ท่านได้ศึกษาเล่าเรียนอยู่ที่วัดบางใหญ่ ในสมัยนั้นโรงเรียนจะอยู่ที่วัด จนเมื่ออายุได้ ๒๐ ปี จึงได้อุปสมบทตามประเพณ เป็นครั้งแรก ในปี ๒๔๖๔ ช่วงที่บวชอยู่นั้น ท่านไม่ได้อยู่เฉย ยังได้ศึกษาหาความรู้ บวชอยู่ได้ราว ๒ พรรษา บิดามารดามาขอร้องให้ท่านไปช่วยงาน ท่านจึงได้สึกขาลาเพศออกมาและได้แต่งงาน อยู่กินกับภรรยาจนตั้งท้องและเสียชีวิตในขณะคลอดลูก ใช้ชีวิตฆราวาสราว ๓ ปี ได้เห็นสัจจธรรมของชีวิต ว่าชีวิตก็เพียงเท่านี้ จึงตั้งใจที่จะบวชแบบถวายชีวิตในพระศาสนา คือตั้งใจบวชไม่สึก ท่านจึงได้ อุปสมบท ที่วัดบางใหญ่ เป็นครั้งที่สอง และได้จำพรรษาที่วัดสังโฆสิตาราม ท่านมีความสนใจในเรื่องวิชาคาถาอาคม และการปฏิบัติกัมมัฏฐาน จึงได้ไปเรียนกับหลวงพ่อโหน่ง วัดคลองมะดัน ซึ่งในยุคนั้น มีหลวงพ่อสด วัดปากน้ำก็เป็น ลูกศิษย์หลวงพ่อโหน่งเหมือนกัน ท่านยังสนใจศึกษาวิชาทำนายทายทักกับพระอธิการฉัตร วัดสุขเกษม ซึ่งเป็นอนุสาวนาจารย์ของท่าน คอยบูรณปฏิสังขรณ์ และสร้างศาลาการเปรียญ  เปิดสอนพระปริยัติธรรมสำหรับพระสงฆ์และสามเณร  และยังได้สร้างโรงเรียนประชาบาลด้วย ท่านไม่ได้สร้างแค่วัดสังโฆเท่านั้น ยังไปช่วยสร้างวัดอีกหลายวัด สร้างโบสถ์ สร้างพระและเสนาสนะอีกหลายที่  

ลำดับสมณศักดิ์

ปี ๒๔๗๕ ได้รับการแต่งตั้งเป็นเจ้าอาวาสวัดสังโฆสิตาราม 

ปี ๒๔๘๕ ได้รับการแต่งตั้งเป็นเจ้าคณะตำบลบ้านแหลม

ปี ๒๔๙๓ ได้รับการแต่งตั้งเป็นกรรมการศึกษา อ.บางปลาม้า

ปี ๒๔๙๙ ได้รับพระราชทานสมณศักดิ์ที่ พระครูสัญญาบัตรในราชทินนามที่ พระครูโฆสิตธรรมสาร

เครื่องราง

ท่านเป็นที่เคารพศรัทธาไม่ใช่แต่จังหวัดสุพรรณบุรีเท่านั้น บารมีของท่านยังแผ่ไปทั่วประเทศ ท่านยังสร้างวัตถุมงคลเครื่องรางของขลังไว้มากมายหลายอย่าง ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นที่เลื่องลือไปทั่วสารทิศ และสิ่งที่ทำให้คนจดจำนั่นคือเรื่องของการปลุกเสกพระและวัตถุมงคลที่ต้องกางมุ้งไม่ให้วัตถุมงคลบินลอยไป และท่านยังได้สร้างเครื่องรางอีกหลายอย่าง เช่น สิงห์ ช้าง นก ปลา จระเข้ แต่ที่สร้างชื่อจนเป็นที่รู้จักไปทั่วประเทศ คือตุ๊กแกมหาลาภเรียกทรัพย์ ถ้าบ้านไหนมีไว้ ได้ยินเสียงร้องเมื่อไร ก็จะมีโชคมีลาภ หรือมีสิ่งดีๆเข้ามา ซึ่งในประเทศไทยต้องถือว่าท่านเป็นต้นตำหรับ 

หลวงปู่หล่ำขอเป็นศิษย์

            หลวงปู่หล่ำได้ยินชื่อเสียงหลวงพ่อครื้น มาอยู่ก่อนแล้ว แต่ยังไม่ได้มีโอกาสได้พบเจอ หลวงพ่อครื้น มักได้รับนิมนต์มาพระนครอยู่บ่อยครั้ง  ท่านจะไปแวะที่วัดพลับ เพราะมีลูกศิษย์อยู่ที่นั่น และเดินทางไปหาน้องสาวซึ่งอยู่ไม่ไกลจากวัดบางหญ้าแพรก สมุทรปราการ ครั้งหนึ่งได้มาพักที่วัดบางหญ้าแพรก  หลวงปู่หล่ำจึงได้มีโอกาส จัดที่พักรับรอง และเห็นว่าเป็นโอกาสอันดี จึงเข้าไปกราบและขอฝากตัวเป็นลูกศิษย์ขอเรียนวิชาด้วย  หลวงพ่อครื้นไม่ได้รับปากอะไร เพียงแต่พูดคุยกันปกติ แต่ก็รู้ว่าถ้อยคำที่พูดคุยกันเป็นการสอบภูมิธรรมในเรื่องกัมมัฏฐาน ซึ่งหลวงปู่หล่ำ  ท่านได้ปฏิบัติมาอย่างช่ำชองอยู่แล้ว จึงตอบตามที่ปฏิบัติมา สังเกตว่าท่านพอใจ เมื่อหลวงพ่อครื้นเสร็จภารกิจ ท่านก็เดินทางกลับวัดสังโฆ  หลวงปู่หล่ำในตอนนั้น ต้องทำหน้าที่แทนหลวงพ่อเผย แต่ท่านก็มีความมุมานะในการที่จะไปศึกษากับหลวงพ่อครื้น แม้การเดินทางยากลำบาก ท่านก็ดันด้นไป เพื่อขอเรียนวิชา ท่านเดินทางไปมาอยู่เรื่อยๆ  อยู่มาวันหนึ่งขณะที่อยู่วัดพระไกรสีห์(น้อย) แขวงหัวหมาก เขตบางกะปิ จังหวัดพระนคร พระที่สนทนากับหลวงปู่หล่ำ มีอาการแปลกๆ กว่าทุกวัน ท่าทาง และน้ำเสียงเหมือนคนแก่  แล้วได้เอ่ยขึ้นว่า หลวงพ่อครื้นให้มาตามไปพบเป็นการด่วน ย้ำแต่ให้ไปด่วน ไม่บอกว่ามีเรื่องอะไร ท่านก็ออกเดินทาง  พอไปถึงก็กราบและสนทนากัน ได้เห็นหลวงพ่อครื้น มีร่างกายอ่อนแอด้วยโรครุมเร้า ขณะนั้นเป็นเวลาเย็นใกล้ค่ำ ท่านพูดอย่างคนกันเองกับหลวงปู่หล่ำว่า "เฮ้ย ท่านไม่ให้กูอยู่แล้ว" ความหมายก็คือ ใกล้วาระแห่งการดับขันธ์ของท่านแล้ว ในใจหลวงปู่หล่ำนั้นก็คิดว่า อายุหลวงพ่อครื้น ก็ยังไม่ได้แก่ชราอะไรมาก ท่านจะละสังขารแล้วรึ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรไป หลวงพ่อครื้น สอบถามถึงวิชาต่างๆที่เคยสอนไป ซึ่งหลวงปู่หล่ำ ก็ยังคงจดจำได้เป็นอย่างดี คืนนั้นช่วงที่รอดูอาการอยู่นั้นหลวงปู่หล่ำ เดินออกไปดูด้านนอก ก็เห็นว่ามีนกแสกซึ่งเป็นนกแห่งยมทูต เกาะอยู่บนหลังคาศาลา ดูลักษณะแล้วคิดในใจว่าหลวงพ่อครื้นคงจะไม่รอดเสียแล้วกระมัง ท่านนึกถึงเมื่อครั้งสมัยที่มาเรียนวิชา ในตอนนั้นได้มาเจอกับหลวงพ่อยอด ซึ่งถือว่าเป็นศิษย์ร่วมอาจารย์เดียวกัน ท่านยังจำคำที่หลวงพ่อครื้นเคยกล่าวได้ว่า ในศิษย์สององค์นี้ มีองค์หนึ่ง ต้องไปก่อน หลังจากท่านไม่อยู่แล้ว อันหมายถึง เมื่อท่านมรณภาพไปแล้ว ไม่องค์ใดก็องค์หนึ่งเมื่อเสร็จภาระหน้าที่ก็จะละสังขาร หลวงพ่อยอด หลังจากสร้างโบสถ์เสร็จท่านก็ละสังขาร  หลวงปู่หล่ำเป็นศิษย์ที่หลวงพ่อครื้นให้ความเมตตาเป็นอย่างยิ่ง ถ้าใครได้ใกล้ชิดกับหลวงปู่หล่ำ มักจะได้ยินท่านพูดถึงหลวงพ่อครื้นอยู่เสมอๆ และจะน้ำตาไหลทุกครั้งที่เอยถึง หลวงพ่อครื้นเคยปรารภว่า สอนวิชาให้ใครต่อใครมาก็มาก แต่วิชาตุ๊กแกหาคนสืบทอดยาก ที่สอนให้หลวงปู่หล่ำเพราะเห็นว่า ท่านมีภูมิธรรมและพลังจิตแก่กล้า เหมาะสมที่จะเรียนวิชานี้ได้ จึงสอนวิชาปลุกเสกตุ๊กแกให้ด้วยความเต็มใจ 

คำสั่งเสีย

        ในช่วงที่หลวงพ่อครื้นใกล้มรณภาพ ท่านได้อยู่ในอ้อมกอดของหลวงปู่หล่ำ ท่ามกลางศิษยานุศิษย์มากมาย ท่านได้บอกว่า "หล่ำ เอ้ย พ่อจะไปแล้วนะ วิชาของพ่อมอบให้หล่ำไปหมดแล้ว ต่อไปต้องสงเคราะห์ชาวบ้านแทนพ่อด้วยนะ" อันเป็นคำพูดสุดท้ายที่หลวงครื้นได้สั่งเสีย  จนเวลาผ่านมา ราว ๑๐ ปี เมื่อครั้งกำลังดำเนินการสร้างโบสถ์วัดสามัคคีธรรม ท่านเห็นว่า ได้เวลาตามที่ได้รับปากหลวงพ่อครื้นแล้ว จึงได้เริ่มสร้างตุ๊กแกเป็นทางการ ครั้งแรก เมื่อปี ๒๕๑๖ และสร้างตอนฉลองโบสถ์ปี ๒๕๓๐  และสร้างในยุคหลังๆอีกหลายครั้ง  

มรณกาล

            หลวงพ่อครื้นมรณภาพลง วันที่ ๑๕ พฤศจิกายน ๒๕๐๕    

หมายเหตุ : ข้อมูลผิดพลาดขออภัย